من ۲۰ سالمه و همسرم ۲۴ ساله است ساکن مشهدیم و درست ۵۵ روز از آغاز زندگی مشترکمون میگذره ...اونم چه زندگی خنده داری.
آشنایی ما اوایل تابستونی بود که می خواستم برم سوم دبیرستان ...یه اتفاق ساده من و اون رو با هم آشنا کرد دقیقا۱۲تیر ۱۳۸۱.
ما با هم دوست شدیم و یواش یواش گیاه عشقمون جوونه زد .می خواستیم با هم ازدواج کنیم برای همین موضوع رو علنی کردیم اما با برخورد تند خونواده هامون مواجه شدیم و از اون موقع به بعد سنگ اندازی ها از دو طرف شروع شد . اما ما کم نیاوردیم مقابله کردیم مثل کوه پشت هم بودیم .
با ناراحتی اون من اشک ریختم و با شادی من اون می خندید ...روی همه رو کم کردیم تا اینکه عاقبت تسلیم خواسته ما شدند و در تاریخ ۱۳ مهر ۱۳۸۳ در حرم امام رضا ما به عقد هم در اومدیم .
از خوشحالیمون هر چی بگم کمه .باید جای ما می بودید تا عمق در پوست خود نگنجیدن رو می فهمیدید .خلاصه میگم بعد از خان هفتم که همون ازدواجمون بود خان های بعدی شروع شد ...مامان من مامان اون خاله ی من خواهرای اون و بقیه ما رو لحطه ای به حال خودمون رها نمی کردن اونجا بود که من واقعا احساس خستگی و شکست کردم .فکر نمی کردم بعد از ازدواجمون به این مشکلات برخورد کنیم.
خلاصه با تدبیر و درایت من و حسین موفق شدیم به همه ثابت کنیم که در موردمون اشتباه فکر میکنن و کمی ارتباطاتمون بهتر از قبل شد و این برای ما نشانه خوبی بود .
بعد از تقریبا دو سال ما در تاریخ ۳۱شهریور ۱۳۸۵ درست یک روز مونده به ماه رمضان عروسی گرفتیم و رفتیم خونمون..............
وای همه چیز عالی و بی نطیر به نطر می رسید و ما عاشقونه به هم رسیدیم...
